Fiedorczenko (post z listopada 2010)

Kiedy wszedłem na nabitą młodymi ludźmi salę i zobaczyłem, że trzeba siedzieć na schodach, zdziwiłem się. Pamiętam np. lata 80., kino "Moskwa", „Konfrontacje”, 15 widzów na „Stalkerze” Andrieja Tarkowskiego i strzelające oparcia foteli, kiedy połowa z nich ostentacyjnie wychodziła z nudnego, bo ruskiego filmu.
*
Nie to, że się nudziłem, a przecież szepnąłem a. do ucha, że reżyser, pod pozorem etnografii, robi sobie z nas jaja, a my to łykamy, że nie było takiego ugrofińskiego ludu i takich obscenicznych zwyczajów (te kolorowe nitki wplatane we włosy łonowe Zmarłej!!). Zaraz potem film stał się wstrząsający.
*
Dyrektor Kombinatu bardzo kochał posłuszną i młodziutką Tanię o trzech dziurkach, lecz ludzie mówili, że Tania nie kocha męża. Kiedy Tania umarła, Mąż do udziału w Bardzo Intymnym Pogrzebie zaprosił Kochanka o monotonnym, jękliwym głosie. Wspólnie wódką obmyli trupa o wielkich, mlecznobiałych piersiach. Wspólnie spalili Tanię na stosie nad Oką-Gangesem.
*
Pamiętam prostotę słów, obrazów i zdarzeń: monumentalną Rzekę, prostytutkę o azjatyckich rysach, grzebaną w falach Rzeki maszynę do pisania, nasycone transcendencją małomiasteczkowo-industrialne pejzaże, tandetnie rozkrzyczane telewizorami i pralkami wnętrze hipermarketu (szokująco odstające od wszystkiego, co działo się na ekranie przed chwilą), spokój filmowanych z bardzo bliska trznadli (ros. owsyanka), końcowy poślizg.
*
Mocny film o miłości i o przemijaniu ludzi i kultur.

-----------------------------
Festiwal kina rosyjskiego pt. 4. Sputnik nad Polską: Milczące dusze, reż. Aleksiej Fiedorczenko (2010, Nagroda „Ozella" za najlepszą pracę operatorską na 67. MFF w Wenecji; 2010, Nagroda FIPRESSI na 67. MFF w Wenecji; 2010, Nagroda Ekumenicznego jury na 67. MFF w Wenecji.